Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pomijając wszystko co wymieniłam przy pierwszej części, to przepraszam bardzo, ale czy ci faceci mają jakieś rozdwojenie jaźni??? I dlaczego schemat wygląda tak samo???
Bellamy i Clarke są razem happy, potem on się czegoś dowiaduje, więc jest wściekły, potem ona mówi jakieś randomowe słowo, więc jest retrospekcja na x stron, i on jej tak z dupy wybacza w sumie bez żadnej rozmowy.
Luke i Glass są happy, poten on się czegoś dowiaduje, więc jest wściekły i w sumie to zostawia ją na śmierć (!), a potem dzieje się jakaś randomowa rzecz, znowu retrospekcja na x stron, i on ją znowu trzyma za rączkę i ją całuje. Oczywiście bez żadnej rozmowy. Słodko.

Pomijając wszystko co wymieniłam przy pierwszej części, to przepraszam bardzo, ale czy ci faceci mają jakieś rozdwojenie jaźni??? I dlaczego schemat wygląda tak samo???
Bellamy i Clarke są razem happy, potem on się czegoś dowiaduje, więc jest wściekły, potem ona mówi jakieś randomowe słowo...

Rozwiń

Zwiń

Z ,,Misją 100” mam ten problem, że najpierw obejrzałam serial, nawet nie wiedząc, że powstał on na podstawie książki. I teraz nie potrafię ich przestać ze sobą porównywać, bo diametralnie się od siebie różnią, a niestety tym razem książka wypada gorzej (a umówmy się, to zdarza się rzadko). Na pewno nie jest to, jednak pozycja zła. Nawet myślę, że wersja mnie sprzed kilku lat, która jeszcze nie była, aż tak wkręcona w dystopie i ogólnie szeroko pojętą fantastykę, no i która nie widziała jeszcze serialu, byłaby zachwycona.

Ale po kolei.

Na plus jest zdecydowanie styl autorki. Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Nie mamy tutaj ani zapychaczy, ani niepotrzebnych skoków czasu. Mogłabym się jedynie przyczepić do odrobinę zbyt małej ilości opisów, ale ja po prostu kocham, gdy ich jest dużo, zwłaszcza emocji bohaterów (a tutaj, jak dla mnie za często zrezygnowano z zasady ,,show, don’t tell”), więc większości osób nie powinno to przeszkadzać.

Bardzo podoba mi się też sam pomysł. Sto młodocianych przestępców zesłanych na Ziemię, mających sprawdzić, czy nadaje się ona do życia? Kocham wszelkie tego typu rzeczy i wątki, i tutaj trochę boli mnie to, że za mało wniknęliśmy w psychologię bohaterów.

Chciałabym zobaczyć, jak dzielą się na grupy, jak kształtują się między nimi więzi, jak wypracowują swoje społeczeństwo, a przede wszystkim, że są gotowi zrobić wszystko, aby osiągnąć swój cel. Bo cholera, jasne, niektórzy z nich popełnili jakieś drobne przewinienia, ale mimo wszystko to przestępcy i powinno być przynajmniej kilku, którzy są bezwzględni, mają gdzieś zdanie innych i albo wyłamią się, żeby nie pomagać Kolonii, albo zastraszą resztę, żeby robili, co oni chcą. A jedyne co dostałam, to grupkę kilku głośnych osób, którzy fakt, mają wszystko gdzieś, ale najgorsze co zrobili to potyczki słowne i zabranie dla siebie części racji żywnościowych.

Za to jestem pod wrażeniem całej konstrukcji świata, a właściwie Kolonii. Wszelkie prawa, zasady, hierarchia społeczna. Wszystko zbudowane zostało w sposób wiarygodny i ma jakieś uzasadnienie.

O ile styl mi się podobał, niestety nie mogę powiedzieć tego samego o narracji. Książka jest króciutka, ma zaledwie niecałe trzysta stron, a AŻ czterech narratorów. W dodatku co rozdział ta perspektywa się zmienia. Bardzo to utrudnia wbicie się w akcję czy sympatyzowanie z bohaterami. O ile rozumiem perspektywę Glass, żebyśmy mogli dowiedzieć się co się dzieje w Kolonii, o tyle kompletnie nie potrafię zrozumieć po co nam trzy perspektywy osób na Ziemii. Nie zauważyłam żadnego uzasadnienia w tekście, było to kompletnie niepotrzebne.

Sprawy z narracją nie polepszał fakt, że w sporej części rozdziałów znajdowały się retrospekcje (policzyłam. retrospekcje znalazły się dokładnie w 22 rozdziałach z 38, a więc w ponad połowie). One nawet nie były potrzebne. Część z nich nie wniosła nic do fabuły, a drugą na spokojnie można by umieścić w dialogach czy opisach. Taka ilość retrospekcji jest przytłaczająca, a w dodatku, znowu, książka jest krótka, więc to mocno wybija nas z akcji.

Niestety, gdyby tych perspektyw było mniej, wciąż nie byłabym w żadnym stopniu polubić i zżyć się z bohaterami, bo każdy z nich był irytujący i głupi na swój własny sposób.

Wyleję swoją irytację tylko na postacie, z których punktu widzenia mamy rozdziały, bo gdybym miała opisywać wszystkie, które miały choćby kilka scen, to obawiam się, że nie starczyłoby mi życia.

Mamy Clarke, która jest tak, cholera, dramatyczna niezdecydowana. Nie lubię trójkątów miłosnych, bo ciężko je napisać w dobry sposób, ale to co mamy tutaj jest już dla mnie kompletnie niezrozumiałe. Laska po może tygodniu znajomości obściskuje się z typem i chodzi z nim za rączkę. Później typ mówi jej, że jednak jest taka sama jak inne, bo powiedziała coś co mu się nie spodobało. Więc się poryczała (a wcześniej było mówione, że rzadko płacze), a później poszła do innego typa i że go kocha, i z nim zaczęła się całować. A potem znowu coś się stało i jednak z powrotem poszła do pierwszego typa, choć co prawda już się z nim obściskiwała, ale widoczny był lekki flirt. Jakby, słucham.

Mamy również Bellamy’ego, który jest tak bezmyślny, impulsywny i ma problemy z kontrolowaniem swoich emocji i gniewu. W dodatku jego relacja z siostrą. Ona ma czternaście lat, nie jest dzieckiem, które trzeba niańczyć. A on właśnie tak się zachowuje. Nie potrafi w żaden krytyczny sposób o niej pomyśleć, jak zrobi coś złego, to od razu ją sobie w głowie wybiela czy usprawiedliwia, a wystarczy, że ktoś powie o niej złe słowo czy podda w wątpliwość jej zachowanie, to od razu jest uga-buga jak tak można.

Mamy również Wellsa, który w sumie to nie widzi w sobie problemu, a jak już zauważy, to w sumie nie ma żadnych przemyśleń na ten temat i nie potrafi wyciągnąć z nich wniosków. Najwyraźniej, tak samo jak pan wyżej, również nie potrafi kontrolować swoich emocji. Choć o ile u Bellamy'ego objawiało się to wybuchami, o tyle u naszego Wesa widzimy kompletną bezmyślność w tym co robi. Kierując się swoimi uczuciami, ma kompletnie gdzieś innych i konsekwencje jakie jego działania mogą przynieść.

No i na koniec mamy również Glass. Tutaj mam taki problem, że w retrospekcjach zachowywała się w pewien sposób lekkomyślnie, impulsywnie i może nie z poczuciem wyższości, ale jakby dała sobie prawo do oceniania i sądzenia ludzi. I z jednej strony widzę zmianę zachowania pomiędzy przeszłością a teraźniejszością (nie licząc impulsywności), ale nie do końca potrafię ocenić skąd ona wynika. Co więcej, nie widzę żeby wyciągnęła jakieś wnioski czy żałowała pewnych swoich zachowań. Mam też zastrzeżenie do jednego wątku z jej przeszłości, bo mam wrażenie, że to co się stało, powinno było bardziej na nią wpłynąć.

I nie mówię, że postacie powinny być pod każdym względem idealne, a w ogóle to powinny być typowymi Mary Sue. No nie. Ale da się wykreować postać z wadami, a która nie będzie się zachowywać kompletnie bezmyślnie i idiotycznie, i nie będzie sprawiała wrażenia, jakby losowała swój kolejny ruch na kole fortuny. Tutaj mnie to szczególnie boli, bo serial pokazał mi, że te postacie faktycznie da się jakoś wykreować, tak by nie były idealne, a jednak, żeby można je było polubić.

Ostatnia taka rzecz, która nie do końca mi się spodobała, to drobne braki i błędy logicznie. Na przykład liczba osób, które nie żyją. Dzięki perspektywie Wellsa, wiemy, że przy lądowaniu zmarły trzy osoby. Niedługo później umiera nam jeszcze jedna osoba w wyniku powikłań, więc teoretycznie zmarłych powinno być czterech, a w praktyce przynajmniej dwukrotnie mamy powiedziane, że jest ich pięć. Czy jest to jakiś duży, rażący błąd? Nie. Jednak takie małe rozminięcia zawsze mnie w jakiś sposób trochę odrzucają.

Dobra, trochę (bardzo) pomarudziłam, więc skoro tyle rzeczy mi się nie podobało, skąd ocena 5, która przynajmniej dla mnie, jest dość neutralna? Tak jak mówiłam na samym początku, to naprawdę nie jest zła książka. Czyta się ją serio szybko i przyjemnie. Mimo wszystkich wymienionych rzeczy, które mnie irytowały, naprawdę dobrze się bawiłam w trakcie czytania. Konstrukcja świata przedstawionego jest dobra, a sam pomysł serio ma potencjał. Powiem więcej – polecam ją przeczytać, zwłaszcza osobom które dopiero zaczynają przygodę z dystopią i lubią młodzieżówki z lat 2010-2015. Kto wie, może pokochacie tę książkę?

Z ,,Misją 100” mam ten problem, że najpierw obejrzałam serial, nawet nie wiedząc, że powstał on na podstawie książki. I teraz nie potrafię ich przestać ze sobą porównywać, bo diametralnie się od siebie różnią, a niestety tym razem książka wypada gorzej (a umówmy się, to zdarza się rzadko)....

Rozwiń

Zwiń

„Nie tak miało być” to książka, która od razu mnie zainteresowała. Młodzieżówka z wrogami i podróżą w czasie? Brzmi świetnie, zwłaszcza, że szukałam czegoś lżejszego, ze względu na zastój, z którego dopiero co wyszłam.

Niestety, nie podpasowała mi.

Zacznę może od samego wątku przeniesienia się w przyszłość. Nawet jeśli przymknę oko na to, że stało się to dość późno (dokładnie w jednej czwartej książk), a w rozdziałach poprzedzających, znalazło się dużo niepotrzebnych scen, to sama podróż w czasie wciąż była dla mnie niesatysfakcjonująca. Odniosłam wrażenie, że wątek ten został przedstawiony w sposób pobieżny, płytki. Zabrakło jakiegoś lepszego wyjaśnienia, większego wpływu na życie postaci. Bo tak naprawdę, poza tym, że nasza główna para nagle stała się narzeczeństwem, ani oni, ani osoby z ich otoczenia, nie przeszli jakiejś zauważalnej przemiany. Wciąż zachowywali się tak jak wcześniej, nawet jeśli byli w innych życiowych miejscach.

Oprócz tego, dla mnie, jako czytelniczki, sam sposób w jaki przenieśli się bohaterowie był oczywisty. Co więcej, znalazł się on nawet w opisie. A jednak nasi bohaterowie na to nie wpadli i zapewne by tego nie zrobili, gdyby nie czysty przypadek.

Kolejną kwestią są bohaterowie. Mają oni po siedemnaście lat (przez część książki trzydzieści), jednak ich zachowanie temu po prostu przeczy. Zachowują się oni w kompletnie niedojrzały sposób, unikają konfrontacji i rozmów, a gdy coś im się nie podoba, po prostu się obrażają. Takiego zachowania mogłabym spodziewać się po kimś, kto dopiero zaczyna liceum, a nie kimś, kto po wakacjach wybiera się na studia.

Miałam też problem z polubieniem bohaterów, nie licząc Joshuy, do którego zapałałam największą sympatią, choć i on miał denerwujące momenty. Jeśli chodzi o Charlotte, jest to odczucie czysto subiektywne. Nie pasował mi jej charakter, zachowanie i sposoby na rozwiązywanie problemów. Jeśli chodzi o postacie drugoplanowe – jej mamę i przyjaciół – niestety, byli oni za słabo zarysowani. Większość składała się z dwóch cech na krzyż, o ile w ogóle (tak, na ciebie patrzę, Ollie).

Wątek romantyczny nie był zły. Jasne, miewał lepsze i gorsze momenty, ale ogólnie wypadał dobrze. Faktycznie mogłam zobaczyć to, jak bohaterowie zaczynają coś do siebie czuć, nie było to jakoś bardzo nagłe czy przeciągnięte. Sama ich relacja była dość urocza, a kilka scen wywołała na mojej twarzy uśmiech.

Mam jednak dwa zastrzeżenia. Pierwsze to brak komunikacji. Rozumiem, że dramy, konflikty i tym podobne, czasami są potrzebne, by ruszyć fabułę naprzód, ale nienawidzę, po prostu nienawidzę, jak ich powodem jest to, że bohaterowie nie umieją ze sobą porozmawiać. Jakby, przepraszam, ale jeśli teraz tego nie potraficie, to jak wy chcecie się komunikować w poważnym związku?

Drugie to brak prawdziwej wrogości. Gdy czytam książkę, której opis mówi, że oni się nie lubią, są wrogami, a ona to w ogóle go nienawidzi najbardziej na świecie, to oczekuję, że między nimi naprawdę będzie ta nienawiść i napięcie. A nie, że bohaterka ciągle myśli, że o matko, jak ona go nienawidzi, o matko, jak on ją denerwuje. No fajnie, ale co z tego, skoro chwilę później widzę, jak cała ta nienawiść opiera się na przepychankach słownych i wyścigu do szafek, a później gdy coś się dzieje, nawet powiedziała mu o swoim problemie. Zwłaszcza, że powodem tej nienawiści był, nie uwierzycie, brak komunikacji. Dla mnie to bardziej wyglądało, jak relacja przyjaciół, którzy lubią sobie wzajemnie dogryzać i się denerwować, ale okej.

Nie jest to moja ulubiona pozycja, ale nie mogę też powiedzieć, że była kategorycznie zła. Po prostu nie trafiła do mnie.

„Nie tak miało być” to książka, która od razu mnie zainteresowała. Młodzieżówka z wrogami i podróżą w czasie? Brzmi świetnie, zwłaszcza, że szukałam czegoś lżejszego, ze względu na zastój, z którego dopiero co wyszłam.

Niestety, nie podpasowała mi.

Zacznę może od samego wątku przeniesien...

Rozwiń

Zwiń

Wy nawet nie zdajecie sobie sprawy, w jakiej ja jestem miłości do tych książek. Przeczytałam to na niemal raz i o matko. Jakby te wszystkie nawiązania do trylogii, o mój boże.

Wy nawet nie zdajecie sobie sprawy, w jakiej ja jestem miłości do tych książek. Przeczytałam to na niemal raz i o matko. Jakby te wszystkie nawiązania do trylogii, o mój boże.

Sięgając po „100 dni słońca”, byłam raczej nastawiona pozytywnie. Opis i pierwsze strony sugerowały mi uroczą książkę o ludziach mierzących się problemami, mimo których realizują swoje pasje i odnajdują w sobie wsparcie. Niestety się zawiodłam.

Jeśli chodzi o rzeczy, które mi się podobały, to na pewno jest to Weston i sposób w jaki zachęcał Tessę do walki i w pewnym sensie powrotu do swojego dawnego życia. To, jak pokazywał jej nowe możliwości. Ogólnie jego podejście do niej kilkukrotnie wywołało na mojej twarzy uśmiech.

To, że czytało się dość szybko i przyjemnie również uznaję za plus.

Natomiast jeśli chodzi o minusy, było ich niestety więcej. [Ta część zawiera drobne spoilery]

Zacznę może od samego stylu. Miałam wrażenie, że sposób, w jaki książka została napisana, sprawiał, że nie mogłam wczuć się w emocje i przeżycia bohaterów. Przez większość czasu byli dla mnie obojętni, a ich uczucia wręcz przerysowane.

Do tego dialogi, napisane w sposób po prostu sztywny i nierealny. Najbardziej zauważalne było to przy wypowiedziach młodszych bohaterów. Przykro mi, ale dzieci w taki sposób nie mówią.

Teoretycznie te dwie rzeczy nie są nie wiadomo jaką wadą, zdarzało się, że książka mimo nich, wciąż mi się mniej czy bardziej podobała. W tym przypadku też tak było, ale tylko na początku, bo mniej więcej w momencie, gdy zaczęliśmy poznawać przeszłość Westona, ja stawałam się coraz bardziej zdenerwowana i zniesmaczona.

Pierwsza w oczy rzuciła mi się jego lekkomyślność, a wręcz głupota. No, ale okej, był młody, często wpada się wtedy na dziwne pomysły. W tym momencie nie spodobało mi się też to, że ani jego brat, ani przyjaciel, nie wpadł na pomysł powiedzenia czegokolwiek jego rodzicom. No, ale dobra, to też mogę zrzucić na młodość i odrobinę zbyt dużą lojalność. Problem tak naprawdę zaczął się wtedy, gdy nawet amputacja niczego naszego bohatera nie nauczyła. On wciąż postępował lekkomyślnie, uważał że wie lepiej i za nic miał ludzi, którzy mieli na uwadze jego dobro.

Nie jestem w stanie skomentować to w jakikolwiek inny sposób. On dosłownie wyrzucił przez okno zalecenia lekarza. Przy dostosowywaniu nowych protez miał gdzieś ostrożność i wizyty u fizjoterapeuty. Co więcej zamiast osiągając coś zgodnie z procedurami, zdenerwowany że nie jest tak jak on chce, poszedł na ściankę wspinaczkową bez asekuracji, co jest głupotą, nawet gdy masz dwie sprawne nogi. Został na tej ściance przyłapany, ale zamiast wytłumaczyć mu, jak bezmyślne to było, okrzyczeć go, cokolwiek, to w jakiś pokrętny, kompletnie dla mnie niezrozumiały sposób, uznano to za dowód jego, nie wiem, determinacji? Siły? I zgadnijcie co, nagle okazało się, że to wystarczy i żadne procedury nie były potrzebne.

Najgorsze w tym było to, że za każdym razem, gdy Weston pokazywał swoją głupotę, dokładnie tak reagowali bohaterowie – w najlepszym przypadku ignorowali go, dając mu tym samym przyzwolenie, w najgorszym, wręcz mu przyklaskiwali. I to niezależnie od tego, czy chodziło o coś mniej głupiego, jak wyrzucenie karteczki, czy bardziej, jak ta ścianka albo wchodzenie po raz pierwszy po schodach po ciemku (!) bez czyjejkolwiek pomocy. No i oczywiście, nie spotykają go też żadne zdrowotne konsekwencje swoich działań. Głupi ma zawsze szczęście, czy coś w tym stylu.

W jego postaci zdenerwowała mnie jeszcze jedna rzecz. Jeśli chodzi o jego zachowanie w stosunku do Tessy przeważnie nie miałam żadnych zastrzeżeń, ewentualnie kilka drobiazgów. A potem nastąpiła pierwsza scena pocałunku, kiedy to Weston pocałował Tessę bez jej zgody. I od razu mówię. Nie mam nic do takich sytuacji, nie uważam że zawsze przed pocałowaniem kogoś trzeba pytać o zgodę, no nie. Ale w tym przypadku, już nawet pomijając to, że oni nie byli w związku i nigdy wcześniej się nie całowali, to mimo wszystko Tessa była NIEWIDOMA. Nie mogła go zobaczyć, nie mogła się w żaden sposób przygotować czy szybko odsunąć. Więc czy ktoś mi może odpowiedzieć dlaczego Weston zapytał czy może ją pocałować i od razu, nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, ją pocałował?

Ale może dość o Westonie, przejdźmy do reszty.

Jeśli chodzi o Tessę, w niej najbardziej zdenerwowało mnie to, jak bardzo skupiona na sobie była. Jasne, fakt, straciła wzrok, ale to nie usprawiedliwia sposobu w jaki odnosiła się do innych, czy to, jak tak naprawdę, ignorowała fakt, że nie tylko ona uczestniczyła w wypadku. Kompletnie zignorowała samopoczucie babci, nigdy nie spytała, jak ona się po tym wypadku czuje, w żaden sposób się nią nie zainteresowała.

Tutaj nasuwa mi się kolejny zarzut, czyli postacie drugoplanowe, choć słowo to jest nadużyciem, skoro wiemy o nich tyle co nic. Zarówno jeśli chodzi o dziadków i przyjaciół Tessy, jak i rodziców i rodzeństwo Westona. Nie wiemy, jak wyglądają, czym się zajmują, jakie są ich przyzwyczajenia, nawyki. A ich samych w tekście było po prostu mało. Najwięcej dowiedzieliśmy się chyba o Rudym, ale i go jestem w stanie opisać w jednym zdaniu.

I na koniec – zakończenie. W stosunku do reszty książki było najzwyczajniej w świecie za krótkie. W dodatku było niesatysfakcjonujące. Czułam się, jakby czegoś w nim brakowało albo coś zostało niedopowiedziane.

Nie jest to najgorsza książka jaką przeczytałam, ma jakiś tam swój urok, może przypadłaby komuś do gustu, zwłaszcza jeśli chodzi o młodszych czytelników. Jednak ja nie mogłabym jej z czystym sumieniem komukolwiek polecić.

Sięgając po „100 dni słońca”, byłam raczej nastawiona pozytywnie. Opis i pierwsze strony sugerowały mi uroczą książkę o ludziach mierzących się problemami, mimo których realizują swoje pasje i odnajdują w sobie wsparcie. Niestety się zawiodłam.

Jeśli chodzi o rzeczy, które mi się podobały...

Rozwiń

Zwiń